Mother nature
Het is gek. En vreemd. En apart. En wat je als geconditioneerd rationeel modern mens zegt: slaat nergens op dit. En dat is de bedoeling. Dat je soms niet weet waar iets op slaat. Of het iets betekent of niet. En dat je de ratio loslaat als een veertje uit je gecapitonneerde jas. Dwarrelen naar de afgrond, het begin van iets nieuws.
En dat je je laat opgaan in wat je ziet en hoort en dan dus ook voelt.
Niet iets voelen wat je eigen gedachten produceren. Of wat een scherm bij je binnendringt. Maar in een opgezette ruimte om je als mens iets anders te laten ervaren.
Dat je je denken daarna aanpast van hoe? Naar waarom. Wat heeft de kunstenaar gedaan? Waarom drie rijen misvormde glasblokken en niet 4? Voel ik een gesloten constructie? Voel ik somberheid? Welke associaties heb ik met dit beeld? Waar denk jij aan? Want samen kunst kijken is het allerleukste. Lachen mag. Echt. Want een kunstwerk is pas een kunstwerk als jij ernaar kijkt.
En deze tuin vol waanzinnige wonders. Kan je gewoon bekijken. En natuurlijk doe je schoenen uit. Want dat zou je als kind ook gedaan hebben.
Ik was met mijn dochter (9 en 12) en vriendinnetje (10) op zondag 10 november bij Museum Cobra en ik vond het spectaculair!!!