Als je mijn werken kent dan zie je dat ik alles in een staafmixer gooi en er mijn handtekening onder pleur Zo nu en dan gaat er iemand op los. Meestal een andere gemankeerde ‘artiest’. En ik snap het. Je denkt hé?! Dat is een Looney Tune of hé dat is Selwyn Senatori, o nee toch niet! Het is Hans Breuker. Nou jaaaaaa, wie denkt hij wel niet dat hij is!
Ik denk daar wel eens over na.
Copyright is belangrijk om creatieven in bescherming te nemen. Als je iemand 1 op 1 kopieert en je zet er je naam onder. Dan is dat niet oké. Behoeft geen enkele verklaring. Maar luister. Er zijn zóveel creatieven er wordt zó ongelooflijk veel kunst gemaakt. Om echt origineel te zijn is heel lastig. Bovendien. Niet iedereen wíl origineel zijn. Of zelfs echte ‘kunst’ maken, whatever dat is.
Doen
Sinds ik me kan herinneren heb ik de neiging me te uiten. Een gek gevoel in mijn binnenste. Wel lekker hoor! Of andere mensen dat ook hebben weet ik niet, kan me wel voorstellen dat creatieve mensen dat hebben.
Dus bij mij moet er echt iets uit. Of dat nou een novelle, een boek, marketingideeën, kinderboekjes, illustraties, strips, doeken of merchandise is… Ik heb blijkbaar die behoefte dingen te maken.
Andy Warhol
De dingen die ik tof vind om naar te kijken zijn een mix van pop culture. Begin van de eeuw las ik Andy Warhols biografie. Meesterlijke kerel. Hij startte ook met pop art maar Liechtenstein deed het beter. Hij switchte zijn stijl en maakte kunst van alledaagse objecten. Supervet.
Ik kan me een citaat herinneren van een bekende van Andy. Hij ging samen met Andy eten bij de moeder van Andy en zij zette de Campbells soep op tafel. ‘Wat een act!’, dacht de bekende van Andy. Maar wat bleek is dat ze echt altijd die soep aten. Andy schilderde gewoon wat hij kende. Wat voor hem vertrouwd was, en dat was revolutionair.
Voor Warhol was financieel onafhankelijkheid een belangrijke motivator. Critici vonden hem veel te commercieel. Met name in de seventees. Zo zie je dat er altijd wrijving in de creatieve wereld tussen commercialiteit en ‘echtheid’.
Hoewel Andy (vind ik) onwijs tof kon tekenen. Hij is begonnen als tekenaar van schoenen maar illustreerde bijvoorbeeld ook een insectenboekje meen ik. Zocht Andy altijd naar makkelijke manieren om zijn kunst te maken. Hij projecteerde zijn subjecten en trok het gewoon over met potlood en verf! En zijn screen prints werden ook vaak gewoon door zijn assistenten bedacht en gemaakt. Maar zijn naam eronder maakten de prints waardevol.
Andy verdiende het meeste van zijn geld door commissies.
Back to me!
Grapje.
Keep it real! Toen ik vroeger startte met graffiti oefende ik eindeloos op de letters om er maar ‘bij’ te horen. Tuurlijk, elke schrijver heeft zijn eigen stijl. Maar de New York stijl van bijvoorbeeld CES is toch wel leidend. Logisch daar komt de kunst origineel vandaan.
Toen vond ik ook al dat iedereen zo op elkaar neerkeek. De jongens die die stijl goed gekopieerd hadden waren tof, en als je minder goed was, of zelf dingen bedacht, dan hoorde je er niet bij. Ik zocht toen naar creativiteit (en ook erkenning) maar voor mij persoonlijk was de scene zelfs te ego minnend en agressief. Waar je zou denken dat schrijvers elkaar onderling juist bewonderen en tof vinden vond ik er veelal een hatelijk sfeertje rondhangen. Maar ik kan begrijpen dat je daar lekker op gaat. Als je continue overal je eigen naam op zet dan wil je laten weten dat je er bent en dat je de koning van de straat bent.
Mijn motivatie is om te doen wat ik leuk vind en om daar ook veel geld mee te verdienen. Want geld betekent vrijheid. Oh. En natuurlijk is het fucking vet om iets te maken wat iemand anders tof vindt en zelfs aan zijn of haar muur hangt!!
De copyright bescherming
Om bijvoorbeeld Selwyn Senatori aan te halen. Die schildert omdat hij ook die creatieve inspiratie heeft, die wil tot uitdrukking. Maar ook hij wil gewoon lekker geld verdienen. Er zit een heel team om hem heen, een assistent en de mensen van Kunsthuizen, zijn ‘makelaars’. Dat is gewoon een business. Het product is wat hij maakt, het merk is zijn naam. LETTERLIJK. Want als je op Marktplaats een schilderij aanbiedt met in de titel; in de stijl van Selwyn Senatori wordt je verwijderd want je gebruikt dan zijn merknaam.
En daar zit de sweetspot! Als je jezelf als merk neerzet ben je een product. En als je een product bent kan je worden gekopieerd en dat is motherfucking kapitalism my friend.
Als er ineens een behoefte is aan stalen deuren die verzonnen zijn door Henk. Gaat de markt stalen deuren maken. De één met een dik profiel, de ander met glas en weer een ander met melkglas.
Triest voor Henk? Wellicht. Maar Henk was de eerste. Meestal wil je de eerste. De bekendste. Maar er is genoeg voor iedereen.
De waarde van kunst
En nu kom ik waar ik naartoe wilde. Waarom moet kunst zo duur zijn? Een schilderij van € 3.000 vind ik echt obsceen. (PS ik hoop zo dat ik over 5 jaar mezelf hier moet corrigeren en me moet verdedigen waarom mijn doeken 3k kosten ! hahahah)
Als ik in twee uur een schilderij maak. En ik krijg daar € 150 voor ben ik redelijk tevreden. Mijn doel is € 500 per doek. Dat zou master zijn. Zeker als ik zo door kan gaan met mijn ‘productie’ van 1 schilderij per dag (rekent u mee? )
Dat die waarde van Senatori’s werk (of vul hier een andere kunstenaar in) zo hoog is, is omdát hij een merk is. O lord, the irony. Als je jezelf als merk neerzet en er een business van maakt is alles fair game.
Ben je een artistiekeling die op een bepaalde manier werkt aan kunst. Mensen laat nadenken over dingen, iets laat voelen of bestaande dogmas aan de kaak stelt. Dan vind ik dat anders dan is geld niet de drijfveer. En als geld wel de drijfveer is, de business. Is alles fair game. Ka.Pi.Ta.Li.SME!
En natuurlijk ga ik niet 1 op 1 shit kopieren. Maar alles wat ik bedenk is al bedacht. Ga ik het dan niet doen? Och kom! Waar komt die puriteinse gedachte vandaan dat in kunst alles origineel moet zijn? Hou toch op.
Ik ben maar een loodgieter man
Een loodgieter vraagt rond de € 65 per uur. Mijn schilderijen leveren minder per uur op. Ik voel me prettig in die vergelijking. De link met Super Mario ook weer verklaard. Meer de arbeid dan de artistiekeling. De doeken, de prints, de merchandise als product. En ik als maker.
Hogere prijzen voor Hansie Hansie!
Nu moet ik natuurlijk een merk worden. Want alleen dan kan de prijs omhoog! Daar heb ik ideeën over. En die ga ik uitvoeren! Want ik ben wel klaar met achter een computer zitten. Ik wil erop uit! Dingen meemaken. Avontuur. Lekker man. Ik wil in de stad zijn. Ik mis dat. Lekker touren. Achter mijn bureau en achter de ezel ga je niet bekender worden. En om nu de hele dag domme Tik Tok filmpjes te maken… Voel me net een clown dan. Maar goed. Misschien moet ik ook dáár maar weer overheen stappen…
Ik schreef dit in de nacht van donderdag op vrijdag tussen 4:30 en 06:00. Ik werd wakker omdat ik teveel rode wijn had gezopen. Blijkbaar moest dit eruit. Ik ga nog even naast mijn mooie vrouw liggen en hopelijk 2 uurtjes slapen. Dank voor het lezen als je tot hier bent gekomen. Ouwehoer ben ik he?